پادشاهی چهار همسر داشت.

او عاشق و شیفته همسر 


چهارمش بود. با دقت و

ظرافت خاصی با او رفتار

می کرد و او را با جامه های

گران قیمت و فاخر می

آراست و به او از بهترینها

هدیه می کرد. همسر سومش

را نیز بسیار دوست می

داشت و به خاطر داشتنش به

پادشاه همسایه فخر فروشی

می کرد. اما همیشه می

ترسید که مبادا او را ترک

کند و نزد دیگری رود. همسر

دومش زنی قابل اعتماد،

مهربان، صبور و محتاط بود.

هر گاه که این پادشاه با

مشکلی مواجه می شد، فقط به

او اعتماد می کرد و او نیز

همسرش را در این مورد

کمک می کرد. همسر اول

پادشاه، شریکی وفادار و


صادق بود که سهم بزرگی در

حفظ و نگهداری ثروت و

حکومت همسرش داشت. او

پادشاه را از صمیم قلب

دوست می داشت، اما پادشاه

به ندرت متوجه این موضوع

می شد.


روزی پادشاه احساس بیماری

کرد و خیلی زود دریافت که

فرصت زیادی ندارد. او به

زندگی پر تجملش می اندیشید

و در عجب بود و با خود می

گفت: «من چهار همسر دارم،

اما الان که در حال مرگ

هستم، تنها مانده ام.»


بنابراین به همسر چهارمش

رجوع کرد و به او گفت:

«من از همه بیشتر عاشق تو

بوده ام. تو را صاحب

لباسهای فاخر کرده ام و

بیشترین توجه من نسبت به

تو بوده است. اکنون من در

حال مرگ هستم، آیا با من

همراه می شوی؟» او جواب

داد: «به هیچ وجه!» و در

حالی که چیز دیگری می

گفت از کنار او گذشت.

جوابش همچون کاردی در

قلب پادشاه فرو رفت.


پادشاه غمگین، از همسر سوم

سئوال کرد و به او گفت: «در

تمام طول زندگی به تو عشق

ورزیده ام، اما حالا در حال

مرگ هستم. آیا تو با من

همراه میشوی؟» او جواب

داد: «نه، زندگی خیلی خوب

است و من بعد از مرگ تو

دوباره ازدواج خواهم کرد.»

قلب پادشاه فرو ریخت و

بدنش سرد شد.


بعد به سوی همسر دومش

رفت و گفت: «من همیشه

برای کمک نزد تو می آمدم و

تو همیشه کنارم بودی. اکنون

در حال مرگ هستم. آیا تو

همراه من می آیی؟» او گفت:

«متأسفم، در این مورد نمی

توانم کمکی به تو بکنم،

حداکثر کاری که بتوانم انجام

دهم این است که تا سر مزار

همراهت بیایم» جواب او

همچون گلوله ای از آتش

پادشاه را ویران کرد.


ناگهان صدایی او را خواند:

«من با تو خواهم آمد،

همراهت هستم، فرقی نمی کند

به کجا روی، با تو می آیم.»

پادشاه نگاهی انداخت، همسر

اولش بود. او به علت عدم

توجه پادشاه و سوء تغذیه،

بسیار نحیف شده بود. پادشاه

با اندوهی فراوان گفت: «ای

کاش زمانی که فرصت بود به

تو بیشتر توجه می کردم.»


پند:


همه ما در زندگی چهار

همسر داریم:


- همسر چهارم، مانند

جسم ما است اصلا

اهمیت برای او ندارد

که چه قدر تلاش می

کنیم تا جسم ما خوب

به نظر آید و هنگامی

که بمیریم ما را ترک

می کند.

- همسر سوم مانند

شأن و موقعیت و دار و

ندار ما است و موقع

مرگ ما را ترک می

گویند.


- همسر دوم خانواده و

دوستان ما هستند و


موقع مرگ بر سر مزار

ما می آیند.


- همسر اول روح ما

است چیزی که در

هنگام لذت های خود او

را از یاد می بریم و به

دنبال مادیات و ثروت

هستیم!


پس اجازه ندهید ثروت،

قدرت و خوشی مرا از

توجه به همسر اول باز

دارد چرا که او همه جا

همراهمان است. از

همین امروز شروع

کنیم و به غذای روح

فکر کنیم تا در هنگام

سفر ابدی، همراهی

زیبا و آشنا داشته

باشیم.